Een tijd geleden heb ik een Epiphone Les Paul 100 voor een habbekrats op de kop getikt. Best wel een fijne gitaar, vooral de lange sustain bij aparte nootjes waren een aangename verassing. Bij clean en overdrive geeft de gitaar een mooie en volle klank. Maar wanneer ik mijn buizenbak verder in distortion duw, begint het toch wat “boomy” en flabberig te gaan klinken. De “poep” zou iets meer genijpter en strakker mogen. Vooral bij palm-mutes komt het storend over.

Op dit moment staat een Super Hard On op mijn pedalboard. Een topboost, die het volledige frequentiebereik beslaat, en dus ook het laag. Een oplossing voor een strakkere poep zou een treble-booster kunnen zijn (alla Rangemaster), maar dan neigt het snel richting metal te gaan klinken. Dat is dan weer van het goede teveel. Wat ik dus eigenlijk van doen heb, is een cleane boost, maar waarvan ik de bass (of de butt) kan bij- of wegfilteren.

In mosfet boost met tone speelde ik met het idee om de “variabele impedancy”-truc van de Omega (runoffgroove) in te passen. Ik heb nog mijn Buff ’n Boost, die momenteel werkeloos zit in een multi-fx. Misschien kan ik hiermee iets aanvangen?

Dit is het schema van m’n Buff ’n Boost:

Fet 1 is als buffer geschakeld, Fet 2 is een vol- frequentieboost.

Fet 1 heeft aan de Gate een weerstand van 1Mega-Ohm naar grond. Ik kan die vervangen door een pot + vaste weerstand. De ingangscondensator C2 plaats ik op voetjes, zodat ik die kan wisselen naar een passende waarde. Resultaat: een variabele basfilter aan de ingang die wordt gebufferd. Fet 2 versterkt alles wat via Fet 1 binnenkomt, dus geen verlies van gain. De Butt-weiser is geboren.

Nu alles in een doosje, met simpele grafieks erop en we hebben er een effect bij.