De Fuzz Face is zoiets waar je na verloop van tijd steeds opnieuw op terugkomt. Recent ook nav wat klooien met germaniumtransistoren en het lezenvan naslagwerk over de fuzz face.
Uiteindelijk kon ik het niet laten, en heb ik nog maar eens een fuzz in elkaar geknutseld.
De behuizing is de voetschakelaar van een Marshall Valvestate die ik niet meer heb. Ik had de voetschakelaar in het verleden al gebezigd en eigenlijk kapot geboord. Maar met een aluminium afdekplaatje, en oude (en ietwat versleten) knoppen heb ik er toch nog iets van kunnen maken.
Mods, mods, mods… er zijn ontelbare varianten van en op de fuzz face. Je zou ze haast allemaal in één circuit willen stoppen. Maar hoe meer knopjes en schakelaars, hoe minder je ze gebruikt en hoe minder bruikbaar de fuzz eigenlijk wordt. In die val ging ik dus niet trappen. Mijn fuzz moest 2 knoppen hebben, en niets meer. Toch is deze fuzz (opnieuw) niet stock.
Een eerste mod: de transistoren.
De klassieke fuzz gebruikt germanium transistoren. Je hebt ze in vele maten, geuren en kleuren, maar ze zijn niet altijd even makkelijk in de omgang. Er is het probleem van onderling sterk varierende lekstroom (hoe meer lekstroom, hoe minder bruikbaar). Er is de temperatuurgevoeligheid (lekstroom, biasinstelling, werking… allemaal kunnen ze veranderen vanwege temperatuurverschillen). Er is “de ideale verhouding in Hfe” van de 2 transistoren (gewoonlijk 70-90 voor Q1 en 100-120 voor Q2). Er is de kostprijs ervan (5 euro en meer voor één transistor vanwege de schaarste). Om al die ongemakken wat te omzeilen, zonder aan authenticiteit in te boeten, bestaat de mogelijkheid om transistoren te mixen: een germanium voor Q1 en een silicone voor Q2 (of omgekeerd). De fuzz wordt op die manier stabiel (geen temperatuurdrift meer) en behoud zo z’n klank en werkinstelling. Q1 is in deze fuzz een OC75 (Hfe 116) en Q2 is een 2n2907 (Hfe van over de 200).
Tweede mod: geen Drive maar Smooth.
De klassieke fuzz heeft een drivepot. Die zorgt voor de mate van oversturing. Alleen moet je vaststellen dat de oversturing zich in de laatste 15% van de draaiing zit, en voor de overige 85% er weinig mee aan te vangen is. De fuzz is echter gevoeliger voor de ingangsweerstand. Lage ingangsweerstand maakt de fuzz schril en ijl, hoge ingangsweerstand maakt de fuzz wollig en donker. De Driveknop heb ik dus vervangen door een vaste weerstand; de Smoothknop is een 100k lineaire potentiometer nog vóór de ingangscondensator. De fuzz staat dus steeds in maximale oversturing, maar met de variabele ingangsweerstand is deze beter en subtieler te temmen.
Derde mod: trimpots ipv vaste weerstanden.
Met trimposts voor de collectorweerstanden van Q1 en Q2 ipv vaste weerstanden is de fuzz als het ware “on the fly” te biassen. Je kan het gewoon op het gehoor doen ipv vooraf meten van lekstromen, breadboarden en uitpluizen welke weerstandswaarden optimaal zijn. Bovendien kan je ook gaan spelen met de transistoren (andere types en soorten)
Het resultaat
Het resultaat is een naar mijn gevoel zeer behoorlijke fuzz. Met de neck-pickups krijg je een echte doom-fuzz klank. Je zou haast zweren dat je speaker naar de knoppen is. Bij hoge single nootjes (vooral rond de 12de fret) hoor je ze dan weer ahw fluiten en klinken ze bijna als fluweel. Met de bridg-pickups kan je richting treblebooster gaan, als naar een vette vintage rocksound.